Wszelkie zaburzenia rozwoju to dla rodziców trudny temat. Zespół Aspergera możemy określić jako łagodniejszą formę autyzmu, co stawia wiele przeszkód na drodze dziecka i rodziców. Czy dziecko ma szanse na normalne życie?
Zespół Aspergera
Zespół Aspergera jest całościowym zaburzeniem rozwoju. Schorzenie jest zaliczane do najłagodniejszych postaci autyzmu, obejmuje zaburzenia funkcjonalne, a jego podłożem jest układ nerwowy. Trudno opisać przyczyny choroby. Dolegliwości związane z Zespołem Aspergera są typowe także dla autyzmu, stąd taka, a nie inna klasyfikacja. Schorzenie zostało oficjalnie uznane dopiero w 1994 roku, więc jest stosunkowo nowym zjawiskiem. Osoby chore wysoko rozwiniętymi zdolnościami mowy oraz lepszą adaptacją społeczną, niż w przypadku autyzmu. W wielu przypadkach nie diagnozuje się Zespołu Aspergera, tylko określa osoby chore jako inne czy też ekscentryczne.
Czy dziecko ma szanse na normalne życie?
Dziecko z Zespołem Aspergera ma szanse na normalne życie. Prognozy są zdecydowanie lepsze niż w przypadku silnego autyzmu. Objawy zaburzenia dotyczą mowy, języka czy funkcji społecznych. Zdarzają się przypadki, że Asperger nie zostaje stwierdzony, tylko dziecko uchodzi za osobę z zespołem deficytów uwagi. Zespół Aspergera występuje znacznie częściej niż autyzm. Śmiało możemy stwierdzić, że zaburzenie występuje dość często. Choroba znacznie utrudnia funkcjonowanie w społeczeństwie, ponieważ dziecko może mieć problem z adaptacją wśród rówieśników, z rozwojem czy swoimi emocjami. Takie ograniczenia jak problemy ze zrozumieniem czy wyrażaniem swoich uczuć są dużym utrudnieniem, zarówno dla dziecka jak i jego otoczenia. Oczywiście nie wszystkie, typowe dla zespołu cechy możemy zaobserwować u danego przypadku. U dzieci z Aspergerem widoczne są szczególne zainteresowania nauką w młodym wieku. Fascynacja daną dziedziną może przerodzić się w obsesję, ale bywa, że staje się kierunkiem kariery zawodowej.
Dziecko może mieć zaburzenia empatii, dlatego jego socjalizacja wymaga odpowiedniego podejścia. Kontakty z rówieśnikami są jak najbardziej wskazane, z tym, ze mogą być nieco utrudnione, ponieważ dziecko nie potrafi wczuć się w emocje i problemy drugiej osoby. W dostosowaniu się do warunków społecznych pomaga wszelkiego rodzaju arteterapia. Terapia poprzez sztuki plastyczne jest formą leczenia zaburzeń, także u dzieci. U osób chorych często stosuje się leki antydepresyjne. Jednak niektórzy nie wymagają leczenia farmakologicznego. Inne jego formy, mogą okazać się o wiele bardziej skuteczne i bezpieczne, zwłaszcza dla dzieci. Zespół Aspergera nie ma wpływu na stopień inteligencji naszej pociechy, więc przy odpowiedniej terapii oraz wsparciu, nasze dziecko ma szanse na normalne życie oraz podjęcie w przyszłości pracy czy założenie rodziny. Wraz z wiekiem, objawy schorzenia mogą się nasilić i przeistoczyć w inne, poważne problemy natury psychicznej, dlatego nie należy bagatelizować pojawiających się objawów, szczególnie we wczesnym etapie życia. Pomoc od najmłodszych lat będzie najlepszym rozwiązaniem dla dobra dziecka. Wczesna interwencja to dobry krok dla dziecka i jego rodziców, którzy w leczeniu odgrywają dużą rolę. Dzięki właściwej edukacji mogą lepiej zrozumieć problem, co przynosi efekty w jego terapii i dobrze rokuje na przyszłość.
Katarzyna Antos
Ludzie z zespołem Aspergera generalnie nie zakładają rodzin (ponad 80%). Jakoś nie przepadają za dziećmi, ale niektórzy – niestety – zbyt późno się o tym przekonują, często w momencie, gdy te dzieci mają. Albert Einstein miał 2 synów, ale ich olał. Rozwiódł się, bo rodzina przeszkadzała mu w pracy naukowej. Nie zmienia to faktu, że chcą mieć drugą połówkę, tylko mają straszny problem z harmonizacja swoich potrzeb (mogą żyć bez wiary, bez religii, bez imienin, urodzin, bez teściów).