Wysoka wrażliwość jest cechą uwarunkowaną genetycznie. Szacuje się, że wykazuje ją 20% społeczeństwa. W praktyce oznacza to, iż co piąty maluch, który przychodzi na świat, to wysoko wrażliwe dziecko. Ma ono wysoko wrażliwy ośrodkowy układ nerwowy, przez co wykazuje większe wyczulenie na bodźce zewnętrzne i wewnętrzne. Podpowiadamy, jak wychowywać wysoko wrażliwe dziecko.
Spis treści:
- Wysoko wrażliwe dziecko wymaga empatii i zrozumienia
- Jak wychowywać wysoko wrażliwe dziecko? Wysoko wrażliwe dziecko może gorzej spać
- Wysoko wrażliwe dzieci dłużej przyzwyczajają się do obcych ludzi
- Wysoko wrażliwe dzieci nie lubią hałaśliwych placów zabaw
- Wysoko wrażliwe dzieci źle śpią w nowych miejscach
- Rozwój wysoko wrażliwych dzieci
Wysoko wrażliwe dziecko wymaga empatii i zrozumienia
W przypadku wysoko wrażliwych dzieci kluczową rolę odgrywa zrozumienie. Jeśli rodzice wiedzą, dlaczego ich pociecha zachowuje się w sposób odmienny od większości rówieśników, mogą odpowiednio zareagować. Niestety, nie każdy opiekun rozumie, czym jest wysoka wrażliwość ośrodkowego układu nerwowego. W rezultacie źle interpretuje zachowanie swojej pociechy. Gdy ta boi się hałaśliwych placów zabaw, rodzic obawia się, że jego dziecko jest nieśmiałe i wypycha je do kolegów. Gdy maluch płacze, ponieważ zdarł sobie skórę z kolana lub obtarł go nowy sweterek z wełny, opiekun może uważać, że wykazuje się przewrażliwieniem i marudzi. Jeśli natomiast wysoko wrażliwe dziecko trafi na empatycznych rodziców, może rozwijać swoje wrodzone cechy i przekuwać je w zalety. Takie maluchy są dużo bardziej wyczulone na niuanse, mają też lepszą intuicję, przez co lepiej sprawdzają się w naukach przyrodniczych, psychologicznych czy w zawodach kreatywnych, w tym w marketingu.
Jak wychowywać wysoko wrażliwe dziecko? Wysoko wrażliwe dziecko może gorzej spać
Wysoko wrażliwy ośrodkowy układ nerwowy rejestruje każdy niepozorny sygnał, w tym odgłos tłuczonego szkła w kontenerze pod blokiem. W rezultacie dzieci, które go posiadają, mogą gorzej spać, łatwiej się wybudzać, trudniej zasypiać etc. Rodzice często reagują nerwowością na zaistniały stan rzeczy, ponieważ sami chcieliby odpocząć, naładować akumulatory. Warto jednak podkreślić, że wysoko wrażliwe dzieci nie są winne temu, że tak intensywnie odbierają różnego rodzaju bodźcu i częściej miewają koszmary.
Wysoko wrażliwe dzieci dłużej przyzwyczajają się do obcych ludzi
Niektóre dzieci z ufnością lgną do obcych, widząc w nich kolejną ciocię i wujka. Czasem sytuacja jest na tyle poważna, że rodzice muszą wręcz interweniować, aby maluchy w przyszłości nie padły ofiarami pedofila czy porywacza. Dzieci wysoko wrażliwe nie obdarzają zaufaniem obcych osób tak łatwo jak nisko wrażliwe. Zanim uznają kogoś za „swojego”, muszą mu się dokładnie przyjrzeć, nawet jeśli „obcym” jest babcia z drugiego końca Polski, która raz w miesiącu wpada w odwiedziny.
Zdjęcie autorstwa Andy Kuzma z Pexels
Wysoko wrażliwe dzieci nie lubią hałaśliwych placów zabaw
Hałas łatwo może doprowadzić do przebodźcowania ośrodkowego układu nerwowego dziecka. W związku z tym należy uważać, aby maluch zbyt długo nie przebywał w głośnych miejscach, vide plac zabaw, galerie handlowe czy autobus miejski. Wysoko wrażliwe dzieci szybko się w nich męczą, a później długo nie potrafią zmrużyć oczu, gdyż ich układ nerwowy jest silnie pobudzony.
Wysoko wrażliwe dzieci źle śpią w nowych miejscach
Jeśli planujesz wakacje, musisz liczyć się z tym, że twoje wysoko wrażliwe dziecko dość długo będzie się przyzwyczajało do pokoju hotelowego. Przez pierwsze noce może mieć problem z zasypianiem lub budzić się w środku nocy. Dobrze jest zawczasu podzielić się nocną opieką nad maluchem ze swoim partnerem, aby każde z was mogło odpocząć podczas urlopu.
Rozwój wysoko wrażliwych dzieci
Choć przed laty wysoko wrażliwe dzieci niektórzy traktowali jako zahamowane w rozwoju, to w rzeczywistości te rozwijają się prawidłowo, a nierzadko wyprzedzają swoich rówieśników na wielu polach, w tym w myśleniu przewidującym. Po prostu wysoko wrażliwe dzieci często potrzebują krótkiej pauzy, aby przeanalizować nowe bodźce, ocenić ich zagrożenie, a dopiero później podjąć dalsze kroki. Np. gdy proponujemy takiemu maluchowi nową dla niego rozrywkę, ten musi zastanowić się, czy ta mu odpowiada. Dopiero gdy ośrodkowy układ nerwowy uzna ją jako niegroźną, dziecko się na nią zgodzi. W związku z tym rodzic powinien uzbroić się w cierpliwość i nie odbierać negatywnie wątpliwości swojego malucha. To w gruncie rzeczy dobra cecha. Dziecko uczy się podejmować decyzje, przewidując ich konsekwencje.
